Over mij

Don’t ask yourself what the world needs. Ask yourself what makes you come alive and go do that. Because what the world needs is people who have come alive.

Howard Thurman

Op de eerste dag van mijn eerste job zag ik aan het raam van mijn werkplek een poster hangen: ‘werken met anderen is werken met jezelf’. Ik wist gelijk: hier moet ik zijn. Als lector leer-en ontwikkelingspsychologie en groepsdynamica ontdekte ik er de veelzijdige behoeften en drijfveren van mensen en groepen, zowel in theorie als praktijk. Vanaf dan was mijn arendsoog gericht op alle mogelijke gaven, kansen, talenten en de ontwikkeling ervan.

Leren van en met anderen

Ik volgde de tekens op mijn pad, koos na tien jaar voor een nieuwe leeromgeving en kwam uit bij een Grote Antwerpse hogeschool. Ik werkte er in verschillende teams en settings, steeds op het raakvlak van ontwikkeling, loopbaan en persoonlijk leiderschap. Als leidinggevende van een fantastisch team dat instond voor de ondersteuning en ontwikkeling van leren(den) leerde ik opnieuw -en anders- werken met mezelf. Ik werd een instrument. Mijn collega’s en vrienden leerden me coachen. Door mijn achtergrond als communicatiewetenschapper en voorliefde voor systemisch opstellingenwerk leerde ik steeds meer aandacht te hebben voor wat er werkelijk gezegd wordt, ook voorbij de woorden.

Voeding en inspiratie

De zuurstof voor mijn eigen vuur haal ik uit jarenlange zelfstudie, training en opleiding. Het opzoeken van groepen en het aanbieden van ontmoeting en coaching. Mijn fascinatie voor systemisch werk brengt me telkens opnieuw bij het geheel en de orde der dingen. Bij het integreren van alle steun en inspiratie die zowel achter als voor ons ligt. Wat ik van mijn (over)grootouders en ouders meekreeg, wordt met de jaren steeds meer zichtbaar en voelbaar. én steeds meer bruikbaar door de liefdevolle aanmoediging van mijn vriendinnen, mijn lief en niet in het minst door mijn twee zonen die me steeds opnieuw dwingen om écht te luisteren en met nieuwe ogen naar de dingen te kijken.

Tevoorschijn komen

Mensen verstoppen zich om gevonden te worden. Iemand opnieuw contact zien maken met zichzelf, met haar of zijn kracht en volle verlangen, dat is pure magie. Als het hoofd, hart, buik en bekken vol mogen meedoen, dan gaat het stromen en komen de dingen in beweging. Het is een dankbare rode draad in mijn leven om mensen door belangrijke keuzes en groei(pijnen) te mogen ruggensteunen, richting een vrijere versie van zichzelf. Jezelf terugvinden. En tegelijk duurde het voor mezelf jaren om werkelijk tevoorschijn te komen. Om in het volle licht -soms nog met mijn ogen dicht- te durven gaan staan. Wat ik voor anderen zo makkelijk kan zien, bleef voor mezelf lang verborgen. Mijn eigen plek innemen (b)leek geen evidente klus. Ik blijf het spannend vinden.

De vrije vogel

Ik weet hoe het voelt om vast te zitten, om belemmerende overtuigingen de richting te laten bepalen. Ken de binnenkant van de gouden kooi en de zwaarte van een mooi en duurbetaald decor. Als kind al betoverd door Doornroosje, lag ik zelf lang in een diepe slaap te wachten op verlossing. Het brede spectrum van moe, leeg, bang en ondankbaar is bekend terrein. Ik leerde gaandeweg mijn innerlijke saboteurs kennen, ontmaskerde en omarmde ze. De illusie van de kooi brak ik stukje bij beetje af. Met de stroom mee (en soms ook tegen de stroom mee) vindt energie moeiteloos haar weg.
“Rest does not come from sleeping but from waking.”